ΠΟΡΙΣΜΑ ΚΟΛΑΦΟΣ ΠΕΡΙ ΧΡΕΩΝ Μ.Μ.Ε.
ΠΟΡΙΣΜΑ ΚΟΛΑΦΟΣ ΠΕΡΙ ΧΡΕΩΝ ΜΜΕ – Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ ΤΟΥΣ.
ΤΟ ΠΟΡΙΣΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΣΗΜΗ ΣΕΛΙΔΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΟΠΟΥ ΣΥΣΤΑΘΗΚΕ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΟ ΕΤΟΣ 2Προκειμένου για την τηλεόραση, είναι γνωστό ότι σύμφωνα µε τη διάταξη του άρθρου 15 παρ. 2 του Συντάγματος, οι επιχειρήσεις αυτού του κλάδου των ΜΜΕ επιβάλλεται να λειτουργούν υπό την εποπτεία του Κράτους, διασφαλίζοντας σε κάθε περίπτωση την αντικειμενική και πλουραλιστική πληροφόρηση.
Υπό γενική έννοια, η τηλεόραση είναι, μαζί µε την εκπαίδευση, η σημαντικότερη πηγή γνώσης και πληροφόρησης για τα τεκταινόµενα σε µια χώρα αλλά και τον κόσμο ολόκληρο. Εξίσου, συμβάλλει αποφασιστικά στην παραγωγή πολιτισμικής συνείδησης, µε τη δημιουργία προτύπων, στην επιβολή και όχι απλώς στην καθιέρωση αξιών ζωής.
Είναι φανερό ότι διανύουμε µία εποχή τεράστιας τεχνολογικής έκρηξης. Τα επιτεύγματα των τελευταίων 20 ή 30 χρόνων στη τεχνολογία εξισώνονται ίσως µε τα επιτεύγματα όλων των προηγούμενων αιώνων της ανθρώπινης Ιστορίας.
Οι δυνατότητες που παρέχονται από τη νέα τεχνολογία έχουν αλλάξει ριζικά την εικόνα της ανθρώπινης επικοινωνίας και µμεταβάλλουν ουσιαστικά τους όρους των κοινωνικών εξελίξεων και κατ’ επέκταση την πορεία της Ιστορίας του Ανθρώπου.
Η κοινωνική και πολιτική δύναμή βρίσκεται σήμερα στην τεχνολογία.
Η ταχύτητα µμετάδοσης των πληροφοριών καθίσταται κρίσιμή παράμετρος ενός µαζικότερου παρά ποτέ επηρεασμού της κοινής γνώμης. Τα εθνικά σύνορα έχουν από καιρό πάψει να είναι εμπόδια σ’ αυτό.
Η διάδοση µιας είδησης τη στιγμή που συμβαίνει το γεγονός µέχρι και στην τελευταία γωνιά της Γης, µηδενίζει το χώρο και το χρόνο. Δίνει στην Ιστορία παγκόσμια διάσταση.
Όλοι οι άνθρωποι της Γης είμαστε παίκτες και θεατές στην ίδια παγκόσμια θεατρική αίθουσα και σκηνή της Ιστορίας. Μόνο που το έργο που κάθε φορά παίζεται στην παγκόσμια αυτή σκηνή δε το ορίζουν κατά κανόνα οι Λαοί, αλλά επιλέγεται από τον πανίσχυρο και συχνά αόρατο σκηνοθέτη της πληροφόρησης.
Καθώς η πληροφόρηση δεν είναι απλά µία ενημερωτική, εκπαιδευτική διαδικασία µε σκοπό την τελειοποίηση του κάθε ανθρώπου στο µορφωτικό επίπεδο, αλλά έχει τεράστια πολιτική σημασία και λειτουργία, κανονικά θα έπρεπε να την εξουσιάζει ο λαός.
Όµως δε συµβαίνει αυτό, ή δε συµβαίνει ακριβώς αυτό, αφού η βούληση του λαού για χρήση της πολιτικής του δύναµης δεν προσδιορίζεται ελεύθερα από τον ίδιο, αλλά την κατευθύνει έντεχνα εκείνος που µπορεί να την επηρεάσει.
Και είναι ευνόητο ότι µπορεί να την επηρεάσει αυτός που πληροφορεί το λαό, τον ενηµερώνει, του παρέχει το υλικό για το σχηµατισµό της θέλησης και της γνώµης του. Και ιδού το κρίσιµο ερώτηµα: Ποιος διαθέτει αυτή την τεράστια δύναµη να επηρεάζει τη θέληση και τη γνώµη του λαού και εν τέλει να επηρεάζει και να ελέγχει τις πολιτικές εξελίξεις;
Σε µία δηµοκρατική κοινωνία, στην οποία λειτουργούν απρόσκοπτα οι θεσµοί και εφαρµόζονται οι αποφάσεις των Ανωτάτων Δικαστηρίων, θα έπρεπε «εξ ορισµού» τα ΜΜΕ να ανήκουν σε οντότητες που θα λειτουργούν σε καθεστώς πλήρους διαφάνειας τόσο των οικονοµικών τους, όσο και των µεταξύ τους διασυνδέσεων.
Ο έντονα δηµόσιος χαρακτήρας του ελέγχου µεταφράζεται µε τον τρόπον αυτόν σε έλεγχο από το λαό που είναι και το ζητούµενο. Όµως δεν συµβαίνει κάτι τέτοιο, αφού σήµερα τα ΜΜΕ ανήκουν σε επιχειρηµατίες, που διαπλεκόµενοι µε τις τράπεζες και το πολιτικό σύστηµα, απέκτησαν τεράστια δύναµη και οδήγησαν την πληροφόρηση και την ενηµέρωση σε απίστευτη παρακµή και απαξίωση.
Έτσι, για άλλη µία φορά, µία εµφανιζόµενη ως φιλελεύθερη κατάκτηση, µε την καταχρηστική αξιοποίηση της τεχνολογίας άλλα και της τεχνικής της χειραγώγησης, κατέληξε να αποβεί κίνδυνος για την ευθυκρισία, το αµερόληπτο της βούλησης, την ίδια την ελευθερία του πολίτη, την οποία υποτίθεται ότι την εκφράζει και υποστηρίζει.
Από άποψη αρχής, τα ΜΜΕ θα έπρεπε να επιτελούν σε µία δηµοκρατική κοινωνία σηµαντικό λειτούργηµα, γι’ αυτό άλλωστε, επειδή δηλαδή η ενηµέρωση είναι ζωτική ανάγκη µιας δηµοκρατικής κοινωνίας, αποκτούν τεράστια δύναµη.
Είναι φορείς της ελεύθερης διάδοσης των ιδεών, καλλιέργειας της τέχνης και της επιστήµης, έκφρασης των θρησκευτικών πεποιθήσεων, άµεσης πληροφόρησης και ενηµέρωσης των πολιτών, είναι µέσο επαφής των ατόµων µε δηµόσιες συζητήσεις.
Πρέπει σε κάθε περίπτωση να είναι µέσο ελέγχου της εξουσίας και του τρόπου άσκησής της από τους εκάστοτε κυβερνώντες.
Όµως τα πράγµατα στη χώρα εξελίχθηκαν διαφορετικά. Υπήρξε εν πολλοίς εκτροπή του ρόλου, της λειτουργίας και του σκοπού πολλών ΜΜΕ. Από φορείς υπεύθυνης πολυφωνικής, δηµοκρατικής ενηµέρωσης, εξελίχθηκαν σε επιχειρηµατικές οντότητες παραπληροφόρησης, διαπλοκής, υποκουλτούρας και εξαχρείωσης των πάντων.
Στον τηλεοπτικό τοµέα, µάλιστα, η εκτροπή οδήγησε σε ατραπούς εκτός νοµιµότητας, αφού για 27 ολόκληρα χρόνια λειτουργούν ουσιαστικά στα όρια της ανοχής του κράτους, χωρίς µέχρι σήµερα να αποκτήσουν την απαιτούµενη σταθερή διοικητική άδεια χρήσης των συχνοτήτων, που είναι δηµόσιο αγαθό και ως τέτοιο δεν νοείται η παράνοµη χρήση του.
Ελλείπει το στοιχείο της νοµιµότητας γιατί µέχρι σήµερα κανένα από τα κανάλια των ΜΜΕ δεν έχει αδειοδότηση µε όρους ισότητας, διαφάνειας και εφαρµογής σταθερών διαχρονικών κανόνων. Εδώ έχουµε ευθεία παραβίαση του άρθρου 15 του Συντάγµατος, αφού σε ένα κράτος δικαίου η νοµιµότητα λειτουργίας των επιχειρήσεων των ΜΜΕ είναι sine qua non όρος λειτουργίας της δηµοκρατίας.
Κατά τη διάρκεια των εργασιών της Εξεταστικής Επιτροπής, στη δηµόσια σφαίρα εκτυλίχθηκε παράλληλα η συζήτηση για την έναρξη της εποχής της νοµιµότητας στον τοµέα της τηλεόρασης µέσω της ψήφισης του Ν. 4339/2015 και την προκήρυξη και εκτέλεση του πρώτου στην ελληνική ιστορία διαγωνισµού για τις τηλεοπτικές άδειες.
Είναι αναγκαίο να τονιστεί ότι αν και πολλοί από τους µάρτυρες που εξετάζονταν για τις δανειοδοτήσεις των Μέσων τους είχαν διαφορετική πολιτική θέση και στόχευση από την κυβέρνηση, εν τούτοις, εκφράσθηκαν θετικά για την ανάγκη να τεθεί τέλος στο καθεστώς ασυδοσίας και ανοµίας που κυριαρχούσε τα τελευταία 27 χρόνια στο χώρο της τηλεόρασης.
Κατά τούτο οι κρίσεις τους αυτές συµβάδισαν ασφαλώς µε την επιθυµία της µέγιστης πλειοψηφίας του λαού που αντιλήφθηκε ότι η νοµοθετική παρέµβαση της Πολιτείας για την άρση αυτού του αρρωστηµένου τηλεοπτικού τοπίου ήταν επιβεβληµένη, ήταν πολιτική, κοινωνική και θεσµική επιταγή, και ότι η πραγµατοποίησή της ικανοποίησε το κοινό περί δικαίου λαϊκό αίσθηµα.
Ανεξαρτήτως της προσωρινής διακοπής του εγχειρήµατος για την επιβολή της νοµιµότητας στη λειτουργία των επιχειρήσεων τηλεοπτικών προγραµµάτων, είναι σίγουρο ότι µε την αδειοδότηση πάνω σε σταθερή βάση και µε δεδοµένους τους κανόνες και τις εκατέρωθεν υποχρεώσεις (Πολιτείας και Μέσων) θα προστατευθούν καλύτερα η πολυφωνία, η αντικειµενική και µε ίσους όρους µετάδοση πληροφοριών και ειδήσεων, η ενίσχυση της κοινωνικής αποστολής της τηλεόρασης και η ενίσχυση της πολιτιστικής ανάπτυξής της χώρας, µε γνώµονα το σεβασµό της αξίας του ανθρώπου και την προστασία του πολίτη.
Άλλωστε η αυθεντική ερµηνεία της διάταξης του άρθρου 15 του Συντάγµατος θέτει ως σκοπό του, καταρχήν, την παροχή αξιόπιστων και έγκυρων πληροφοριών στο κοινωνικό σύνολο, την ενηµέρωση των πολιτών σε όλα ανεξαιρέτως τα σηµεία της ελληνικής Επικράτειας µε τρόπο αντικειµενικό, πολυφωνικό, και µε βάση τις αρχές της ισοπολιτείας και του σεβασµού, αλλά και διακίνηση όλων των ιδεών και απόψεων που αναπτύσσονται σε µια πλουραλιστική δηµοκρατική πολιτεία.
Αποσκοπεί στη δηµιουργία ενηµερωµένων, συνειδητών και ώριµων πολιτών, που διαθέτουν πολύπλευρη και σφαιρική ενηµέρωση, κριτική σκέψη και ελεύθερο δηµοκρατικό φρόνηµα, που αποτελούν την απαραίτητη προϋπόθεση για την απρόσκοπτη λειτουργία του δηµοκρατικού πολιτεύµατος.
Ακόµα αποσκοπεί στην ανύψωση του πολιτιστικού επιπέδου των πολιτών, µε την εκποµπή προγραµµάτων υψηλής ποιοτικής στάθµης, προγραµµατικής ποικιλότητας και τούτο, όχι µόνο για την ψυχαγώγησή τους, αλλά και διότι το υψηλό πολιτιστικό επίπεδο συντελεί και αυτό στην δηµιουργία ώριµων και ελεύθερων δηµοκρατικών πολιτών.
Σήµερα, προκύπτει από τα διδάγµατα της κοινής πείρας, µε βάση την ήδη 27ετή λειτουργία της ιδιωτικής τηλεόρασης στην Ελλάδα, αλλά και µε βάση τα διεθνή δεδοµένα, ότι οι ιδιωτικοί αυτοί φορείς προσφέρουν συχνά ένα πολύ χαµηλού επιπέδου ραδιοτηλεοπτικό προϊόν, κύριο χαρακτηριστικό του οποίου είναι ο εύκολος εντυπωσιασµός, η πολιτιστική ένδεια και η αύξηση µε κάθε δυνατό τρόπο της ακροαµατικότητας, σε βάρος της ποιότητας και της αντικειµενικότητας, αλλά και της νηφαλιότητας της παρεχόµενης πληροφόρησης.
Με την επικρατούσα µάλιστα τάση δηµιουργίας όλο και περισσότερο µονοπωλιακών καταστάσεων στον χώρο, επιτυγχάνεται η πλήρης χειραγώγηση των πολιτών και η µετατροπή τους σε απλούς καταναλωτές πληροφοριών και µηνυµάτων.
Η Πολιτεία έλαβε νοµοθετικές πρωτοβουλίες για την αντιµετώπιση της κατάστασης αυτής, µε σκοπό την καθιέρωση της νοµιµότητας και της κανονικότητας στο χώρο της ενηµέρωσης, µε την ψήφιση νόµων για την αντιµετώπιση του φαινοµένου απαξίωσης και παρακµής και την καθιέρωση κανόνων διαφάνειας.
Τούτο διατυπώθηκε και σε αποφάσεις του ΣτΕ, µε τις οποίες στιγµατίζεται η µακρόχρονη παράνοµη λειτουργία των ΜΜΕ. Διαφάνεια παντού, αυτό θα έπρεπε να ήταν το πολιτικό αφήγηµα όλων των πολιτικών δηµοκρατικών δυνάµεων.
Η πολιτική δέσµευση όλων µας. Διαφάνεια και νοµιµότητα στον ανταγωνισµό, στη χρηµατοδότηση, στο ζήτηµα των εργασιακών σχέσεων.
Έτσι, θα τεθούν στέρεοι και αποτελεσµατικοί κανόνες και βάσεις στο υφιστάµενο θολό και άρρωστο τηλεοπτικό πεδίο. Ειδικότερα, η Διαφάνεια στον Ανταγωνισµό, που συµπεριλαµβάνει και τη διαφάνεια στις πηγές της χρηµατοδότησης, κατέχει και πρέπει να κατέχει κορυφαία θέση στη λειτουργία των επιχειρήσεων των ΜΜΕ.
Το ζήτηµα αυτό έχει ιδιαίτερη νοµική και ηθική σηµασία. Στο σηµείο αυτό µπορεί να γίνει µία γενίκευση. Μετά από 27 χρόνια ιδιότυπης νοµιµότητας ή καλύτερα µετά από 27 χρόνια ιδιότυπης παρανοµίας, θα περίµενε κανείς η αγορά να έχει αυτορυθµιστεί, όσο ακόµα µάλιστα βρισκόµασταν στην αναλογική εποχή των ΜΜΕ.
Και σήµερα µε αυτά τα δεδοµένα ποιος µπορεί να ισχυριστεί ότι η αγορά θα αυτορυθµιστεί µόνο και µόνο γιατί περάσαµε στην ψηφιακή εποχή; Δεν µπορεί να το ισχυρισθεί, και δεν το πιστεύει κανένας πλέον.
Εκτός και αν θεωρούµε σαν αυτορρύθµιση τις πανθοµολογούµενες συνθήκες άγριας Δύσης και Φαρ-Ουέστ συνθήκες οικονοµικής και τηλεοπτικής ζούγκλας, συνθήκες απόλυτης παρακµής και απαξίωσης, πολλές φορές εργασιακού Μεσαίωνα για τους εργαζόµενους στον κλάδο.
Η µόνη «αυτορρύθµιση» που έλαβε χώρα ήταν η απίστευτη συσσώρευση χρεών από συνεχή και προκλητική για την ευκολία µε την οποία γινόταν δανειοδότηση, λόγω της στενής και αδιαφανούς, όπως αποδείχθηκε, σχέσης πολλών µεγάλων ΜΜΕ µε το Τραπεζικό και Πολιτικό Σύστηµα και η άρση κάθε προστατευτικού καθεστώτος στα εργασιακά.
Την ίδια στιγµή, οι ελεύθεροι επαγγελµατίες δεν µπορούσαν να λάβουν δάνειο ούτε ενός ευρώ.
Είναι αναγκαίο να διευκρινιστεί ότι η Πολιτεία και εν προκειµένω η Ελληνική Βουλή, ενδιαφέρεται και επεµβαίνει στον τρόπο λειτουργίας των ΜΜΕ, διότι η παροχή τηλεοπτικού προγράµµατος συνιστά δηµόσια υπηρεσία µε την ουσιαστική και λειτουργική της έννοια.
Σύµφωνα µε το ΣτΕ, η τηλεόραση έχει κοινωνική αποστολή και µετέχει της έννοιας της δηµόσιας υπηρεσίας, γι’ αυτό αδιάλειπτα πρέπει να παρέχεται βάσει της αρχής της συνέχειας των δηµόσιων υπηρεσιών και της αρχής της παροχής του κοινωνικού αυτού αγαθού σε όλους µε όρους ισότητας.
Για του λόγου του αληθές, µνηµονεύεται το υπ’ αριθµ. 188/2003 Πρακτικό του ΣτΕ στο οποίο γίνεται δεκτό ότι «µετά τη συνταγµατική αναθεώρηση του 2001, από τη διάταξη του άρθρου 15 παρ. 2 του Συντάγµατος προκύπτει η ιδιαίτερη νοµική φύση της ραδιοτηλεοπτικής εκποµπής ως δηµόσιας υπηρεσίας µε τη λειτουργική έννοια του όρου.
Η δηµόσια αυτή υπηρεσία µπορεί να ασκείται είτε από το ίδιο το Κράτος (Κρατική ραδιοφωνία και τηλεόραση) είτε από ιδιώτες κατά παραχώρηση (ιδιωτική ραδιοφωνία και τηλεόραση), η άσκησή της δε, γίνεται κατά ρητή συνταγµατική πρόβλεψη, υπό τον άµεσο έλεγχο του Κράτους».
Η παραδοχή αυτή έχει άλλωστε περιληφθεί σε µεγάλο αριθµό αποφάσεων του ΣτΕ, ενώ σύµφωνα µε αυτό, «η παροχή υπηρεσιών επίγειας ψηφιακής τηλεοπτικής ευρυεκποµπής συνιστά υπηρεσία γενικού οικονοµικού συµφέροντος».
Όπως άλλωστε προβλέπεται και στο άρθρο 106 παρ. 2 της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η αποστολή των τηλεοπτικών επιχειρήσεων «συνίσταται στην παροχή στο κοινό τηλεοπτικών υπηρεσιών βάσει προϋποθέσεων, όρων και διαδικασιών, που διασφαλίζουν αφενός τη νοµιµότητα, τη διαφάνεια, την πολιτική και πολιτιστική πολυµέρεια και πολυφωνία, τον ελεύθερο οικονοµικό ανταγωνισµό στον ευρύτερο τοµέα των µέσων ενηµέρωσης, και αφετέρου την παροχή στο κοινό υψηλού επιπέδου τηλεοπτικών υπηρεσιών».
Πρόδηλο καθίσταται λοιπόν ότι η φύση των τηλεοπτικών υπηρεσιών ως δηµόσιων υπηρεσιών µε έντονο γενικό οικονοµικό συµφέρον, νοµιµοποιεί την Επιτροπή µας να προβαίνει στον έλεγχο της νοµιµότητας δανειοδότησης των επιχειρήσεων των ΜΜΕ, υπό το πρίσµα όλων των παραπάνω αρχών κα διατάξεων νόµων, κινούµενη στο πλαίσιο της απόφασης της Ελληνικής Βουλής που καθόρισε και το αντικείµενο της.
Ο τρόπος οργάνωσης και οικονοµικής λειτουργίας των επιχειρήσεων ΜΜΕ στη χώρα µας συντέλεσε ώστε πολλές από αυτές να δανειοδοτηθούν αθρόα από το σύνολο του τραπεζικού συστήµατος, κατά κανόνα χωρίς τις αναγκαίες εγγυήσεις και εξασφαλίσεις, µε αποτέλεσµα σήµερα να οφείλουν από δάνεια περισσότερα από 1,3 δίς ευρώ, που στην πλειοψηφία τους κρίνονται δανεικά και αγύριστα.
Η πορεία δανεισµού τους, µάλιστα, ερχόταν σε πλήρη αντίθεση µε τη βαθµιαία συρρίκνωση των εσόδων, την πτώση της τηλεθέασης, τη µείωση της διαφηµιστικής δαπάνης, γενικά µε την σε όλα τα επίπεδα χειροτέρευση της οικονοµικής τους θέσης.
Ειδικότερα, ενώ το σύνολο των επιχειρήσεων ΜΜΕ από το έτος 2009 και µετά άρχισε να εµφανίζει σταθερά πτώση του τζίρου τους, αρνητικά ίδια κεφάλαια, ζηµίες, αδυναµία καταβολής δόσεων έναντι τόκων και κεφαλαίου δανείων, ενώ έντονη και πανταχού παρούσα υπήρξε για τα περισσότερα Μέσα η αµφιβολία για τη συνέχιση της επιχειρηµατικής τους λειτουργίας, όπως έκριναν επανειληµµένα Ορκωτοί Λογιστές, εντούτοις οι τράπεζες εξακολουθούσαν να τις δανειοδοτούν σαν να µη συνέβαινε τίποτα και χωρίς να λαµβάνεται υπόψη η ευρωπαϊκή και διεθνής οικονοµική κατάσταση που χαρακτηρίστηκε ήδη από το 2008 ως παγκόσµια οικονοµική κρίση.
Η κρίση επέβαλε την έγκαιρη εισαγωγή περιοριστικής πιστωτικής πολιτικής, δηλαδή περιορισµό της δανειοδότησης και πολύ µεγάλη αυστηροποίηση των όρων δανειοδότησης.
Οι ελληνικές τράπεζες, κι ενώ στην παγκόσµια και ευρωπαϊκή οικονοµία έχει ήδη ξεσπάσει η οικονοµική κρίση, δεν προνόησαν πλην εξαιρέσεων για τον αυτοπεριορισµό τους.
Όταν το αποφάσισαν, δε το έκαναν µε όρους ισότητας έναντι των δανειοληπτών, αφού πολλοί «ισχυροί», ανάµεσά τους τα τότε κόµµατα εξουσίας και οι «µεγιστάνες» των Μέσων Επικοινωνίας, εξακολούθησαν, όπως προέκυψε κατά τις εργασίες της Επιτροπής, να απολαµβάνουν σκανδαλώδους προνοµιακής µεταχείρισης.
Ακόµη και µετά τη δήλωση του τότε πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου στο Καστελόριζο ότι η χώρα ουσιαστικά «πτώχευσε», κι ενώ επιβάλλεται ήδη περιοριστική πιστωτική και πιστοδοτική πολιτική του τραπεζικού συστήµατος και στη χώρα µας, εντούτοις συνεχίζεται η αθρόα δανειοδότηση των επιχειρήσεων των ΜΜΕ αλλά και των κοµµάτων.
Εύλογα ανακύπτει το ερώτηµα γιατί παραβιάστηκε η αναγγελθείσα περιοριστική πιστοδοτική πολιτική των τραπεζών, που ίσχυσε για όλους τους υποψήφιους δανειολήπτες, εµπόρους και επιχειρηµατίες στη χώρα µας, εκτός των κοµµάτων και των επιχειρήσεων των ΜΜΕ;
ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΟΡΙΣΜΑ, ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ ΝΑ ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΤΑ ΜΜΕ ΝΑ ΜΑΣ ΣΕΡΒΙΡΟΥΝ ΈΙΔΗΣΕΙΣ’ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΣΥΜΦΕΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΧΕΙΡΑΓΩΓΟΥΝ ΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΜΑΣ Η ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΡΕΥΝΑ ΜΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΕΣΩ ΑΛΛΩΝ ΠΗΓΩΝ?
ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΔΙΚΟ ΚΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙ Ο ΛΑΟΣ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΦΟΡΕΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ
ΠΗΓΗ: ΣΠΑΡΤΑΙΟΣ – esy-petroypolhs.blogspot.com
Με αυτόν τον τρόπο δημιουργούνται μάζες νέων ανθρώπων χωρίς την παραμικρή παρουσία προσωπικότητας και δυνατότητας φιλτραρίσματος των όσων ακούν
Πλέον η κατάσταση έχει φτάσει ίσως στο απροχώρητο. Είναι αδιανόητο να επιζούν εφημερίδες με μηδαμινές πωλήσεις λόγω κρυφής χρηματοδότησης και να κυκλοφορούν πρωτοσέλιδα, ξεκάθαρα ιντριγκαδόρικα.
Είναι αδιανόητο να σβήνονται δάνεια και οι οφειλές εκατομμυρίων μεγάλων τηλεοπτικών καναλιών που υπάρχουν για συγκεκριμένους λόγους και σκοπούς και να μπαίνουν στην φυλακή απλοί πολίτες που δεν έχουν να ζήσουν και χάνουν τα σπίτια και τις οικογένειές τους.
Ίσως το πιο καθαρό μέσο τη σημερινή εποχή είναι το διαδίκτυο που διατηρεί την ελευθερία και την ανεξαρτησία του. Στο διαδίκτυο όμως ελλοχεύει ο σοβαρότατος κίνδυνος της απρόσεκτης ενημέρωσης.
Κάνοντας έρευνα και μέσα από την επίσημη σελίδα της Ελληνικής Βουλής
– Hellenic Parliament, βρήκα το πόρισμα της εξεταστικής επιτροπής της βουλής που αφορά τα χρέη των ΜΜΕ και Πολιτικά Κόμματα. Θα σταθώ όμως τώρα στα ΜΜΕ που όπως αναφέρονται παραπάνω, είναι η πηγή πληροφόρησης μας για πολλά θέματα που αφορούν την καθημερινότητα μας, την ζωή μας και επικαιρότητα.
Το πόρισμα αποτελείται από 1.008 σελίδες στο σύνολο με μάρτυρες, καταθέσεις στοιχείων, και το τελικό πόρισμα. Αξίζει να διαβαστεί ώστε να γνωρίζουμε πλέον και επίσημα από τους ίδιους στην βουλή για τον ρόλο των ΜΜΕ, για 27 ολόκληρα χρόνια λειτουργούν ουσιαστικά στα όρια της ανοχής του κράτους, χωρίς να είχαν αποκτήσουν την απαιτούμενη σταθερή διοικητική άδεια χρήσης των συχνοτήτων, που είναι δημόσιο αγαθό και ως τέτοιο δεν νοείται η παράνομη χρήση τους και πως χειραγωγούν την κοινή γνώμη.
Επειδή κάποιοι έγιναν ‘αστέρες’ της τηλεόρασης λόγω της ακροαματικότητας, αυτό δεν σημαίνει πως μας λένε αλήθειες και λειτουργούν με διαφάνεια.
Από δημοσιο-γράφοι, έγιναν ‘παρουσιαστές’. Απλά παρουσιάζουν αυτά που τους λένε από την διοίκηση του σταθμού που χρωστάει χάρες στους πολιτικούς με τα κρατικά επιδόματα.
ΠΟΡΙΣΜΑ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗΣ ΔΙΕΡΕΥΝΗΣΗ ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑΣ ΔΑΝΕΙΟΔΟΤΗΣΗΣ ΚΟΜΜΑΤΩΝ 2017
ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΣΗΜΕΙΑ:
Πρέπει σε κάθε περίπτωση να είναι µέσο ελέγχου της εξουσίας και του τρόπου άσκησής της από τους εκάστοτε κυβερνώντες. Όµως τα πράγµατα στη χώρα εξελίχθηκαν διαφορετικά. Υπήρξε εν πολλοίς εκτροπή του ρόλου, της λειτουργίας και του σκοπού πολλών ΜΜΕ.
Από φορείς υπεύθυνης πολυφωνικής, δηµοκρατικής ενηµέρωσης, εξελίχθηκαν σε επιχειρηµατικές οντότητες παραπληροφόρησης, διαπλοκής, υποκουλτούρας και εξαχρείωσης των πάντων.
Στον τηλεοπτικό τοµέα, µάλιστα, η εκτροπή οδήγησε σε ατραπούς εκτός νοµιµότητας, αφού για 27 ολόκληρα χρόνια λειτουργούν ουσιαστικά στα όρια της ανοχής του κράτους, χωρίς µέχρι σήµερα να αποκτήσουν την απαιτούµενη σταθερή διοικητική άδεια χρήσης των συχνοτήτων, που είναι δηµόσιο αγαθό και ως τέτοιο δεν νοείται η παράνοµη χρήση του.
Ελλείπει το στοιχείο της νοµιµότητας γιατί µέχρι σήµερα κανένα από τα κανάλια των ΜΜΕ δεν έχει αδειοδότηση µε όρους ισότητας, διαφάνειας και εφαρµογής σταθερών διαχρονικών κανόνων.
Εδώ έχουµε ευθεία παραβίαση του άρθρου 15 του Συντάγµατος, αφού σε ένα κράτος δικαίου η νοµιµότητα λειτουργίας των επιχειρήσεων των ΜΜΕ είναι sine qua non όρος λειτουργίας της δηµοκρατίας.
. Όλοι οι άνθρωποι της Γης είµαστε παίκτες και θεατές στην ίδια παγκόσµια θεατρική αίθουσα και σκηνή της Ιστορίας. Μόνο που το έργο που κάθε φορά παίζεται στην παγκόσµια αυτή σκηνή δε το ορίζουν κατά κανόνα οι Λαοί, αλλά επιλέγεται από τον πανίσχυρο και συχνά αόρατο σκηνοθέτη της πληροφόρησης.
Καθώς η πληροφόρηση δεν είναι απλά µία ενηµερωτική, εκπαιδευτική διαδικασία µε σκοπό την τελειοποίηση του κάθε ανθρώπου στο µορφωτικό επίπεδο, αλλά έχει τεράστια πολιτική σηµασία και λειτουργία, κανονικά θα έπρεπε να την εξουσιάζει ο λαός.
Ν. 4339/2015 και την προκήρυξη και εκτέλεση του πρώτου στην ελληνική ιστορία διαγωνισµού για τις τηλεοπτικές άδειες.
ΕΛΕΓΧΟ ΜΜΕ
1.1. ΜΜΕ Το ισχύον Σύνταγμα κατοχυρώνει, στο άρθρο 5Α , την ελευθερία στην πληροφόρηση. Τους µόνους περιορισμούς που αναγνωρίζει ως αναγκαίους, είναι εκείνοι που προβλέπονται ρητά και περιοριστικά και σχετίζονται µε την εθνική ασφάλεια, την καταπολέμηση του εγκλήματος και την εν γένει προστασία των ατομικών δικαιωμάτων.
Στην παράγραφο 9 του άρθρου 14, το Σύνταγμα επιβάλλει την υποχρέωση διαφάνειας στα οικονομικά των ΜΜΕ, ενώ ορίζει ως υποχρεωτική την προστασία της πολυφωνίας στο πεδίο της ενημέρωσης.
Προκειμένου για την τηλεόραση, είναι γνωστό ότι σύμφωνα µε τη διάταξη του άρθρου 15 παρ. 2 του Συντάγματος, οι επιχειρήσεις αυτού του κλάδου των ΜΜΕ επιβάλλεται να λειτουργούν υπό την εποπτεία του Κράτους, διασφαλίζοντας σε κάθε περίπτωση την αντικειμενική και πλουραλιστική πληροφόρηση.
Υπό γενική έννοια, η τηλεόραση είναι, μαζί µε την εκπαίδευση, η σημαντικότερη πηγή γνώσης και πληροφόρησης για τα τεκταινόµενα σε µια χώρα αλλά και τον κόσμο ολόκληρο. Εξίσου, συμβάλλει αποφασιστικά στην παραγωγή πολιτισμικής συνείδησης, µε τη δημιουργία προτύπων, στην επιβολή και όχι απλώς στην καθιέρωση αξιών ζωής.
Είναι φανερό ότι διανύουμε µία εποχή τεράστιας τεχνολογικής έκρηξης. Τα επιτεύγματα των τελευταίων 20 ή 30 χρόνων στη τεχνολογία εξισώνονται ίσως µε τα επιτεύγματα όλων των προηγούμενων αιώνων της ανθρώπινης Ιστορίας.
Οι δυνατότητες που παρέχονται από τη νέα τεχνολογία έχουν αλλάξει ριζικά την εικόνα της ανθρώπινης επικοινωνίας και µμεταβάλλουν ουσιαστικά τους όρους των κοινωνικών εξελίξεων και κατ’ επέκταση την πορεία της Ιστορίας του Ανθρώπου.
Η κοινωνική και πολιτική δύναμή βρίσκεται σήμερα στην τεχνολογία.
Η ταχύτητα µμετάδοσης των πληροφοριών καθίσταται κρίσιμή παράμετρος ενός µαζικότερου παρά ποτέ επηρεασμού της κοινής γνώμης. Τα εθνικά σύνορα έχουν από καιρό πάψει να είναι εμπόδια σ’ αυτό.
Η διάδοση µιας είδησης τη στιγμή που συμβαίνει το γεγονός µέχρι και στην τελευταία γωνιά της Γης, µηδενίζει το χώρο και το χρόνο. Δίνει στην Ιστορία παγκόσμια διάσταση.
Όλοι οι άνθρωποι της Γης είμαστε παίκτες και θεατές στην ίδια παγκόσμια θεατρική αίθουσα και σκηνή της Ιστορίας. Μόνο που το έργο που κάθε φορά παίζεται στην παγκόσμια αυτή σκηνή δε το ορίζουν κατά κανόνα οι Λαοί, αλλά επιλέγεται από τον πανίσχυρο και συχνά αόρατο σκηνοθέτη της πληροφόρησης.
Καθώς η πληροφόρηση δεν είναι απλά µία ενημερωτική, εκπαιδευτική διαδικασία µε σκοπό την τελειοποίηση του κάθε ανθρώπου στο µορφωτικό επίπεδο, αλλά έχει τεράστια πολιτική σημασία και λειτουργία, κανονικά θα έπρεπε να την εξουσιάζει ο λαός.
Όµως δε συµβαίνει αυτό, ή δε συµβαίνει ακριβώς αυτό, αφού η βούληση του λαού για χρήση της πολιτικής του δύναµης δεν προσδιορίζεται ελεύθερα από τον ίδιο, αλλά την κατευθύνει έντεχνα εκείνος που µπορεί να την επηρεάσει.
Και είναι ευνόητο ότι µπορεί να την επηρεάσει αυτός που πληροφορεί το λαό, τον ενηµερώνει, του παρέχει το υλικό για το σχηµατισµό της θέλησης και της γνώµης του. Και ιδού το κρίσιµο ερώτηµα: Ποιος διαθέτει αυτή την τεράστια δύναµη να επηρεάζει τη θέληση και τη γνώµη του λαού και εν τέλει να επηρεάζει και να ελέγχει τις πολιτικές εξελίξεις;
Σε µία δηµοκρατική κοινωνία, στην οποία λειτουργούν απρόσκοπτα οι θεσµοί και εφαρµόζονται οι αποφάσεις των Ανωτάτων Δικαστηρίων, θα έπρεπε «εξ ορισµού» τα ΜΜΕ να ανήκουν σε οντότητες που θα λειτουργούν σε καθεστώς πλήρους διαφάνειας τόσο των οικονοµικών τους, όσο και των µεταξύ τους διασυνδέσεων.
Ο έντονα δηµόσιος χαρακτήρας του ελέγχου µεταφράζεται µε τον τρόπον αυτόν σε έλεγχο από το λαό που είναι και το ζητούµενο. Όµως δεν συµβαίνει κάτι τέτοιο, αφού σήµερα τα ΜΜΕ ανήκουν σε επιχειρηµατίες, που διαπλεκόµενοι µε τις τράπεζες και το πολιτικό σύστηµα, απέκτησαν τεράστια δύναµη και οδήγησαν την πληροφόρηση και την ενηµέρωση σε απίστευτη παρακµή και απαξίωση.
Έτσι, για άλλη µία φορά, µία εµφανιζόµενη ως φιλελεύθερη κατάκτηση, µε την καταχρηστική αξιοποίηση της τεχνολογίας άλλα και της τεχνικής της χειραγώγησης, κατέληξε να αποβεί κίνδυνος για την ευθυκρισία, το αµερόληπτο της βούλησης, την ίδια την ελευθερία του πολίτη, την οποία υποτίθεται ότι την εκφράζει και υποστηρίζει.
Από άποψη αρχής, τα ΜΜΕ θα έπρεπε να επιτελούν σε µία δηµοκρατική κοινωνία σηµαντικό λειτούργηµα, γι’ αυτό άλλωστε, επειδή δηλαδή η ενηµέρωση είναι ζωτική ανάγκη µιας δηµοκρατικής κοινωνίας, αποκτούν τεράστια δύναµη.
Είναι φορείς της ελεύθερης διάδοσης των ιδεών, καλλιέργειας της τέχνης και της επιστήµης, έκφρασης των θρησκευτικών πεποιθήσεων, άµεσης πληροφόρησης και ενηµέρωσης των πολιτών, είναι µέσο επαφής των ατόµων µε δηµόσιες συζητήσεις.
Πρέπει σε κάθε περίπτωση να είναι µέσο ελέγχου της εξουσίας και του τρόπου άσκησής της από τους εκάστοτε κυβερνώντες.
Όµως τα πράγµατα στη χώρα εξελίχθηκαν διαφορετικά. Υπήρξε εν πολλοίς εκτροπή του ρόλου, της λειτουργίας και του σκοπού πολλών ΜΜΕ. Από φορείς υπεύθυνης πολυφωνικής, δηµοκρατικής ενηµέρωσης, εξελίχθηκαν σε επιχειρηµατικές οντότητες παραπληροφόρησης, διαπλοκής, υποκουλτούρας και εξαχρείωσης των πάντων.
Στον τηλεοπτικό τοµέα, µάλιστα, η εκτροπή οδήγησε σε ατραπούς εκτός νοµιµότητας, αφού για 27 ολόκληρα χρόνια λειτουργούν ουσιαστικά στα όρια της ανοχής του κράτους, χωρίς µέχρι σήµερα να αποκτήσουν την απαιτούµενη σταθερή διοικητική άδεια χρήσης των συχνοτήτων, που είναι δηµόσιο αγαθό και ως τέτοιο δεν νοείται η παράνοµη χρήση του.
Ελλείπει το στοιχείο της νοµιµότητας γιατί µέχρι σήµερα κανένα από τα κανάλια των ΜΜΕ δεν έχει αδειοδότηση µε όρους ισότητας, διαφάνειας και εφαρµογής σταθερών διαχρονικών κανόνων. Εδώ έχουµε ευθεία παραβίαση του άρθρου 15 του Συντάγµατος, αφού σε ένα κράτος δικαίου η νοµιµότητα λειτουργίας των επιχειρήσεων των ΜΜΕ είναι sine qua non όρος λειτουργίας της δηµοκρατίας.
Κατά τη διάρκεια των εργασιών της Εξεταστικής Επιτροπής, στη δηµόσια σφαίρα εκτυλίχθηκε παράλληλα η συζήτηση για την έναρξη της εποχής της νοµιµότητας στον τοµέα της τηλεόρασης µέσω της ψήφισης του Ν. 4339/2015 και την προκήρυξη και εκτέλεση του πρώτου στην ελληνική ιστορία διαγωνισµού για τις τηλεοπτικές άδειες.
Είναι αναγκαίο να τονιστεί ότι αν και πολλοί από τους µάρτυρες που εξετάζονταν για τις δανειοδοτήσεις των Μέσων τους είχαν διαφορετική πολιτική θέση και στόχευση από την κυβέρνηση, εν τούτοις, εκφράσθηκαν θετικά για την ανάγκη να τεθεί τέλος στο καθεστώς ασυδοσίας και ανοµίας που κυριαρχούσε τα τελευταία 27 χρόνια στο χώρο της τηλεόρασης.
Κατά τούτο οι κρίσεις τους αυτές συµβάδισαν ασφαλώς µε την επιθυµία της µέγιστης πλειοψηφίας του λαού που αντιλήφθηκε ότι η νοµοθετική παρέµβαση της Πολιτείας για την άρση αυτού του αρρωστηµένου τηλεοπτικού τοπίου ήταν επιβεβληµένη, ήταν πολιτική, κοινωνική και θεσµική επιταγή, και ότι η πραγµατοποίησή της ικανοποίησε το κοινό περί δικαίου λαϊκό αίσθηµα.
Ανεξαρτήτως της προσωρινής διακοπής του εγχειρήµατος για την επιβολή της νοµιµότητας στη λειτουργία των επιχειρήσεων τηλεοπτικών προγραµµάτων, είναι σίγουρο ότι µε την αδειοδότηση πάνω σε σταθερή βάση και µε δεδοµένους τους κανόνες και τις εκατέρωθεν υποχρεώσεις (Πολιτείας και Μέσων) θα προστατευθούν καλύτερα η πολυφωνία, η αντικειµενική και µε ίσους όρους µετάδοση πληροφοριών και ειδήσεων, η ενίσχυση της κοινωνικής αποστολής της τηλεόρασης και η ενίσχυση της πολιτιστικής ανάπτυξής της χώρας, µε γνώµονα το σεβασµό της αξίας του ανθρώπου και την προστασία του πολίτη.
Άλλωστε η αυθεντική ερµηνεία της διάταξης του άρθρου 15 του Συντάγµατος θέτει ως σκοπό του, καταρχήν, την παροχή αξιόπιστων και έγκυρων πληροφοριών στο κοινωνικό σύνολο, την ενηµέρωση των πολιτών σε όλα ανεξαιρέτως τα σηµεία της ελληνικής Επικράτειας µε τρόπο αντικειµενικό, πολυφωνικό, και µε βάση τις αρχές της ισοπολιτείας και του σεβασµού, αλλά και διακίνηση όλων των ιδεών και απόψεων που αναπτύσσονται σε µια πλουραλιστική δηµοκρατική πολιτεία.
Αποσκοπεί στη δηµιουργία ενηµερωµένων, συνειδητών και ώριµων πολιτών, που διαθέτουν πολύπλευρη και σφαιρική ενηµέρωση, κριτική σκέψη και ελεύθερο δηµοκρατικό φρόνηµα, που αποτελούν την απαραίτητη προϋπόθεση για την απρόσκοπτη λειτουργία του δηµοκρατικού πολιτεύµατος.
Ακόµα αποσκοπεί στην ανύψωση του πολιτιστικού επιπέδου των πολιτών, µε την εκποµπή προγραµµάτων υψηλής ποιοτικής στάθµης, προγραµµατικής ποικιλότητας και τούτο, όχι µόνο για την ψυχαγώγησή τους, αλλά και διότι το υψηλό πολιτιστικό επίπεδο συντελεί και αυτό στην δηµιουργία ώριµων και ελεύθερων δηµοκρατικών πολιτών.
Σήµερα, προκύπτει από τα διδάγµατα της κοινής πείρας, µε βάση την ήδη 27ετή λειτουργία της ιδιωτικής τηλεόρασης στην Ελλάδα, αλλά και µε βάση τα διεθνή δεδοµένα, ότι οι ιδιωτικοί αυτοί φορείς προσφέρουν συχνά ένα πολύ χαµηλού επιπέδου ραδιοτηλεοπτικό προϊόν, κύριο χαρακτηριστικό του οποίου είναι ο εύκολος εντυπωσιασµός, η πολιτιστική ένδεια και η αύξηση µε κάθε δυνατό τρόπο της ακροαµατικότητας, σε βάρος της ποιότητας και της αντικειµενικότητας, αλλά και της νηφαλιότητας της παρεχόµενης πληροφόρησης.
Με την επικρατούσα µάλιστα τάση δηµιουργίας όλο και περισσότερο µονοπωλιακών καταστάσεων στον χώρο, επιτυγχάνεται η πλήρης χειραγώγηση των πολιτών και η µετατροπή τους σε απλούς καταναλωτές πληροφοριών και µηνυµάτων.
Η Πολιτεία έλαβε νοµοθετικές πρωτοβουλίες για την αντιµετώπιση της κατάστασης αυτής, µε σκοπό την καθιέρωση της νοµιµότητας και της κανονικότητας στο χώρο της ενηµέρωσης, µε την ψήφιση νόµων για την αντιµετώπιση του φαινοµένου απαξίωσης και παρακµής και την καθιέρωση κανόνων διαφάνειας.
Τούτο διατυπώθηκε και σε αποφάσεις του ΣτΕ, µε τις οποίες στιγµατίζεται η µακρόχρονη παράνοµη λειτουργία των ΜΜΕ. Διαφάνεια παντού, αυτό θα έπρεπε να ήταν το πολιτικό αφήγηµα όλων των πολιτικών δηµοκρατικών δυνάµεων.
Η πολιτική δέσµευση όλων µας. Διαφάνεια και νοµιµότητα στον ανταγωνισµό, στη χρηµατοδότηση, στο ζήτηµα των εργασιακών σχέσεων.
Έτσι, θα τεθούν στέρεοι και αποτελεσµατικοί κανόνες και βάσεις στο υφιστάµενο θολό και άρρωστο τηλεοπτικό πεδίο. Ειδικότερα, η Διαφάνεια στον Ανταγωνισµό, που συµπεριλαµβάνει και τη διαφάνεια στις πηγές της χρηµατοδότησης, κατέχει και πρέπει να κατέχει κορυφαία θέση στη λειτουργία των επιχειρήσεων των ΜΜΕ.
Το ζήτηµα αυτό έχει ιδιαίτερη νοµική και ηθική σηµασία. Στο σηµείο αυτό µπορεί να γίνει µία γενίκευση. Μετά από 27 χρόνια ιδιότυπης νοµιµότητας ή καλύτερα µετά από 27 χρόνια ιδιότυπης παρανοµίας, θα περίµενε κανείς η αγορά να έχει αυτορυθµιστεί, όσο ακόµα µάλιστα βρισκόµασταν στην αναλογική εποχή των ΜΜΕ.
Και σήµερα µε αυτά τα δεδοµένα ποιος µπορεί να ισχυριστεί ότι η αγορά θα αυτορυθµιστεί µόνο και µόνο γιατί περάσαµε στην ψηφιακή εποχή; Δεν µπορεί να το ισχυρισθεί, και δεν το πιστεύει κανένας πλέον.
Εκτός και αν θεωρούµε σαν αυτορρύθµιση τις πανθοµολογούµενες συνθήκες άγριας Δύσης και Φαρ-Ουέστ συνθήκες οικονοµικής και τηλεοπτικής ζούγκλας, συνθήκες απόλυτης παρακµής και απαξίωσης, πολλές φορές εργασιακού Μεσαίωνα για τους εργαζόµενους στον κλάδο.
Η µόνη «αυτορρύθµιση» που έλαβε χώρα ήταν η απίστευτη συσσώρευση χρεών από συνεχή και προκλητική για την ευκολία µε την οποία γινόταν δανειοδότηση, λόγω της στενής και αδιαφανούς, όπως αποδείχθηκε, σχέσης πολλών µεγάλων ΜΜΕ µε το Τραπεζικό και Πολιτικό Σύστηµα και η άρση κάθε προστατευτικού καθεστώτος στα εργασιακά.
Την ίδια στιγµή, οι ελεύθεροι επαγγελµατίες δεν µπορούσαν να λάβουν δάνειο ούτε ενός ευρώ.
Είναι αναγκαίο να διευκρινιστεί ότι η Πολιτεία και εν προκειµένω η Ελληνική Βουλή, ενδιαφέρεται και επεµβαίνει στον τρόπο λειτουργίας των ΜΜΕ, διότι η παροχή τηλεοπτικού προγράµµατος συνιστά δηµόσια υπηρεσία µε την ουσιαστική και λειτουργική της έννοια.
Σύµφωνα µε το ΣτΕ, η τηλεόραση έχει κοινωνική αποστολή και µετέχει της έννοιας της δηµόσιας υπηρεσίας, γι’ αυτό αδιάλειπτα πρέπει να παρέχεται βάσει της αρχής της συνέχειας των δηµόσιων υπηρεσιών και της αρχής της παροχής του κοινωνικού αυτού αγαθού σε όλους µε όρους ισότητας.
Για του λόγου του αληθές, µνηµονεύεται το υπ’ αριθµ. 188/2003 Πρακτικό του ΣτΕ στο οποίο γίνεται δεκτό ότι «µετά τη συνταγµατική αναθεώρηση του 2001, από τη διάταξη του άρθρου 15 παρ. 2 του Συντάγµατος προκύπτει η ιδιαίτερη νοµική φύση της ραδιοτηλεοπτικής εκποµπής ως δηµόσιας υπηρεσίας µε τη λειτουργική έννοια του όρου.
Η δηµόσια αυτή υπηρεσία µπορεί να ασκείται είτε από το ίδιο το Κράτος (Κρατική ραδιοφωνία και τηλεόραση) είτε από ιδιώτες κατά παραχώρηση (ιδιωτική ραδιοφωνία και τηλεόραση), η άσκησή της δε, γίνεται κατά ρητή συνταγµατική πρόβλεψη, υπό τον άµεσο έλεγχο του Κράτους».
Η παραδοχή αυτή έχει άλλωστε περιληφθεί σε µεγάλο αριθµό αποφάσεων του ΣτΕ, ενώ σύµφωνα µε αυτό, «η παροχή υπηρεσιών επίγειας ψηφιακής τηλεοπτικής ευρυεκποµπής συνιστά υπηρεσία γενικού οικονοµικού συµφέροντος».
Όπως άλλωστε προβλέπεται και στο άρθρο 106 παρ. 2 της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η αποστολή των τηλεοπτικών επιχειρήσεων «συνίσταται στην παροχή στο κοινό τηλεοπτικών υπηρεσιών βάσει προϋποθέσεων, όρων και διαδικασιών, που διασφαλίζουν αφενός τη νοµιµότητα, τη διαφάνεια, την πολιτική και πολιτιστική πολυµέρεια και πολυφωνία, τον ελεύθερο οικονοµικό ανταγωνισµό στον ευρύτερο τοµέα των µέσων ενηµέρωσης, και αφετέρου την παροχή στο κοινό υψηλού επιπέδου τηλεοπτικών υπηρεσιών».
Πρόδηλο καθίσταται λοιπόν ότι η φύση των τηλεοπτικών υπηρεσιών ως δηµόσιων υπηρεσιών µε έντονο γενικό οικονοµικό συµφέρον, νοµιµοποιεί την Επιτροπή µας να προβαίνει στον έλεγχο της νοµιµότητας δανειοδότησης των επιχειρήσεων των ΜΜΕ, υπό το πρίσµα όλων των παραπάνω αρχών κα διατάξεων νόµων, κινούµενη στο πλαίσιο της απόφασης της Ελληνικής Βουλής που καθόρισε και το αντικείµενο της.
Ο τρόπος οργάνωσης και οικονοµικής λειτουργίας των επιχειρήσεων ΜΜΕ στη χώρα µας συντέλεσε ώστε πολλές από αυτές να δανειοδοτηθούν αθρόα από το σύνολο του τραπεζικού συστήµατος, κατά κανόνα χωρίς τις αναγκαίες εγγυήσεις και εξασφαλίσεις, µε αποτέλεσµα σήµερα να οφείλουν από δάνεια περισσότερα από 1,3 δίς ευρώ, που στην πλειοψηφία τους κρίνονται δανεικά και αγύριστα.
Η πορεία δανεισµού τους, µάλιστα, ερχόταν σε πλήρη αντίθεση µε τη βαθµιαία συρρίκνωση των εσόδων, την πτώση της τηλεθέασης, τη µείωση της διαφηµιστικής δαπάνης, γενικά µε την σε όλα τα επίπεδα χειροτέρευση της οικονοµικής τους θέσης.
Ειδικότερα, ενώ το σύνολο των επιχειρήσεων ΜΜΕ από το έτος 2009 και µετά άρχισε να εµφανίζει σταθερά πτώση του τζίρου τους, αρνητικά ίδια κεφάλαια, ζηµίες, αδυναµία καταβολής δόσεων έναντι τόκων και κεφαλαίου δανείων, ενώ έντονη και πανταχού παρούσα υπήρξε για τα περισσότερα Μέσα η αµφιβολία για τη συνέχιση της επιχειρηµατικής τους λειτουργίας, όπως έκριναν επανειληµµένα Ορκωτοί Λογιστές, εντούτοις οι τράπεζες εξακολουθούσαν να τις δανειοδοτούν σαν να µη συνέβαινε τίποτα και χωρίς να λαµβάνεται υπόψη η ευρωπαϊκή και διεθνής οικονοµική κατάσταση που χαρακτηρίστηκε ήδη από το 2008 ως παγκόσµια οικονοµική κρίση.
Η κρίση επέβαλε την έγκαιρη εισαγωγή περιοριστικής πιστωτικής πολιτικής, δηλαδή περιορισµό της δανειοδότησης και πολύ µεγάλη αυστηροποίηση των όρων δανειοδότησης.
Οι ελληνικές τράπεζες, κι ενώ στην παγκόσµια και ευρωπαϊκή οικονοµία έχει ήδη ξεσπάσει η οικονοµική κρίση, δεν προνόησαν πλην εξαιρέσεων για τον αυτοπεριορισµό τους.
Όταν το αποφάσισαν, δε το έκαναν µε όρους ισότητας έναντι των δανειοληπτών, αφού πολλοί «ισχυροί», ανάµεσά τους τα τότε κόµµατα εξουσίας και οι «µεγιστάνες» των Μέσων Επικοινωνίας, εξακολούθησαν, όπως προέκυψε κατά τις εργασίες της Επιτροπής, να απολαµβάνουν σκανδαλώδους προνοµιακής µεταχείρισης.
Ακόµη και µετά τη δήλωση του τότε πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου στο Καστελόριζο ότι η χώρα ουσιαστικά «πτώχευσε», κι ενώ επιβάλλεται ήδη περιοριστική πιστωτική και πιστοδοτική πολιτική του τραπεζικού συστήµατος και στη χώρα µας, εντούτοις συνεχίζεται η αθρόα δανειοδότηση των επιχειρήσεων των ΜΜΕ αλλά και των κοµµάτων.
Εύλογα ανακύπτει το ερώτηµα γιατί παραβιάστηκε η αναγγελθείσα περιοριστική πιστοδοτική πολιτική των τραπεζών, που ίσχυσε για όλους τους υποψήφιους δανειολήπτες, εµπόρους και επιχειρηµατίες στη χώρα µας, εκτός των κοµµάτων και των επιχειρήσεων των ΜΜΕ;
ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΟΡΙΣΜΑ, ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ ΝΑ ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΤΑ ΜΜΕ ΝΑ ΜΑΣ ΣΕΡΒΙΡΟΥΝ ΈΙΔΗΣΕΙΣ’ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΣΥΜΦΕΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΧΕΙΡΑΓΩΓΟΥΝ ΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΜΑΣ Η ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΡΕΥΝΑ ΜΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΕΣΩ ΑΛΛΩΝ ΠΗΓΩΝ?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου